Doğa'nın teslimiyeti..

Üç yüz altmış beş günü kucaklayan dünya zamanının içinde, doksan günlük bir maceranın adıdır sonbahar! Sıcak bir yazdan sonra rüzgârın, yağmurun neşeli buluşması sarar doğayı;  takvimlerin sayfaları, sararıp düşen yapraklar gibidir. Doksan günlük geri sayım başlamıştır artık. Eylül, Ekim, Kasım…

Sonbaharın ilk aşk’ı Eylül!

Rüzgâr ses verir, ağaçlar yapraklarıyla vedalaşır. Bu “veda” nın rengidir sarı, gitme vakti gelmiştir. Bir bahar doğmuş, bir yaz yaşamış, bir sonbahar gidecektir, bunu hepsi bilmektedir. Vedalaşırlar yavaş yavaş, sararıp solarlar bir bir… Yağmur damlası öper solgun yüzleri,  dallarına tutunmayı bırakıp, koyuverirler kendilerini rüzgârın kollarına, salına salına, döne döne, dans ederek ulaşırlar toprağa.

Sonbahar’ın vuslatı Ekim!

Eylülle başlayan aşkın dansı, toprağın mutluluğuyla devam eder. Toprak rengârenk olmuş, kucaklamıştır doğayı. Bir bahar zamanı, içtiği yağmur sularını köklerden dallara göndermiştir. Su gezindikçe damarlarda, “can”lanan, hayat bulan yeşil yapraklar şimdi güz tonlarına bürünmüştür. Sıcacıktır. Onu ısıtmaktadır artık…

“Ek!” der, toprak.  Onun dilini bilenlere konuşur, sesini duyurur:  “Tohumları kucaklamaya hazırım.” der. Toprak kavuşmanın mutluluğunda emanetlerini korur, kollar, bebeğini doğuracağı günü bekleyen bir anne gibidir, şefkatle sarar.

Sonbaharın teslimiyetidir Kasım!

Toprak kucaklar doğanın ona verdiklerini iyice sarıp sarmalar. Kavuşmanın rengi topraktır artık… Renk cümbüşü yerini, uğultusuyla serin rüzgâra eşlik eden ağaç dallarına bırakır.  

Doğa sade bir görünüme bürünüp gizlediği güzellikleri ortaya çıkarır. Kuşların sanat eseri yuvalarını görebilmek mutluluktur.
Bir silkiniştir : “Ne yapıyorum?” İnsanoğlunun kendi eliyle yüzleşmesidir, tefekkürüdür, temizliğidir, düzeltmesidir kendini…

Doğa teslim olmuştur.

Kasım, sabırdır, umuttur, dilektir…

Kasım, teslimiyettir.

Sonbahar…”Aşk”ın, “vuslat”ın, teslimiyet dolu hikayesidir..