Bu günler de ben..

Bu yaşıma kadar kimseyle kapışa kapışa, vuruşa vuruşa kavga ettiğimi, kimseye avazım çıktığı kadar bağırdığımı, kimsenin yüzüne hakaret yağdırdığımı hatırlamıyorum. 

Haklı da olsam yapamadım. Bazı insanlar yapamaz. 

Büyük bir haksızlıkla karşı karşıya kaldığımda da kabuğuma çekildim. 

‘Yeter ulan’ demeyi geç ‘bana bak!’ bile demedim sanırım. 

Çok kızdığımda, hani o çok sinirlendiğimiz anlarda da gidip bir odaya kapanmayı tercih ediyorum. Dudaklarımı ısırıp yine de sakin kalmaya çalışıyorum. 

Ola ki tartıştım, iki dakika sonra ağlarım muhtemelen, ağlaya ağlaya tartışırım.

 Canım sıkkın olduğunda çalışmaya sararım ben. Bazen mutfağa girip saatlerce yemek yaparım. Gözyaşlarını kurusoğanın üstüne atmak daha kolay oluyor o zaman...

Bazen bilgisayarın başına geçer saatlerce yazarım, Bazen temizliğe veririm kendimi,

 bazen örgü örerim, Ruhum sakineleşene kadar birşeylerle uğraşmam gerekir.

Çocukken kendimden küçüklerden bile dayak yerdim, 

şimdi havaya kalkmış bir el görsem, yükselen sesi duysam kalbim yerinden çıkıyor sanki. 

Korkak olduğumdan mı, suçlu olduğumdan mı, pısırık olduğumdan mı? 

Hayır. Böyleyim. Elimden bir şey gelmiyor, böyleyim. Böyle olan çok insan var. 

Bağırmıyorlar diye, küfretmiyorlar diye, kavga edemiyorlar diye öfkelenmediklerini, keyiflerini düşündüklerini, vurdumduymaz olduklarını düşünmeyin lütfen.

Bugünlerde yine yorgunum, kırgınım, üzgünüm, 

Ülkemin bir an önce huzura kavuşacağı günleri  bekliyorum..